मोटरसाइकलमा ‘लिफट’ माग्ने युवतीको ‘नाटकीय

मलाइ बिहानै 8/9 बजे नै नेपालगन्ज पुग्नु थियो, बिहानै साढे ५ बजे तिर हतारमा उठियो, मम्मिलाइ नि उठाएर आफ्नो लागि खाजा बनाउन लगाए किन कि कोरोनाको समय छ, सबै ठाउमा खाना नास्ता खाने जस्तो माहोल छैन, फ्रेस भए मम्मिले पकाउनु भएको नास्ता खाए, झोला तयार पारे यति गरुन्जेल ६ बजिसकेको थियो, मम्मिलाइ हतारमा ल अब हिडे भनेर बाइक निकाले एउटा काधमा झोला भिरे, बाइक स्टार्ट गरे घरको गेट बाट बाहिर निस्किए ।

घर बाट हिडेको केहीबेरामा खल्तिमा राखेको मोबाइलमा अलार्म बज्यो, सधै जसो म साढे ६ मा उठ्ने गर्थे तर आज म बाटोमा पुगिसकेको थिए, एक छिन रोकेर अलार्म बन्द गरे । अगाडी बढ्दै जाँदा अत्तरिया देखि अलि अगाडी स्याउले बजार भन्ने ठाउँ छ, एक जना भरत शाह दाइ बिहानै साइक्लिङ गर्दै थिए, दाइ नमस्ते भन्दै बाइक अलि स्लो गरे, दाइले भन्नू भो ओ हो भाइ तिम्रो उठ्ने समय भैसक्या हो ?? हास्दै भने परिस्थिति दाइ समय समयको खेल, कहिले ७/८ बजे सम्म सुतिन्छ कहिले ५ बजे हिडिन्छ, छर्लङ्ग उज्यालो भैसकेको थियो मलाइ नेपालगन्ज पुग्नु थियो समयमै, दाइ म लागे है ढिला हुन्छ भनेर अगाडी बढे, खुटियाको पुलमा पनि मर्निङ वाक गर्नेहरु हिडिरहेका थिए, बिहानको चिसो मौसम, सरर हावा खादै म नि अगाडि बढ्दै गए बनबेहडा, कुचैनी राजिपुर हुँदै मसुरिया पुगे, गाडीहरु नि खासै चलेका थिएनन, सडक खाली नै थियो मैले धान्न सक्ने स्पिडमा बाइक चलाउन कुनै कुराले अबरोध गर्ने जस्तो अवस्था थिएन ।

मसुरियाको थोरै अगाडि एक जना युवतीले हात दिएर बाइक रोक्ने इसारा गरिन । म दोधारमा परे बाइक रोक्ने कि नरोक्ने भनेर, जब नजिक पुगे मेरो हात र खुट्टाको दुइटै ब्रेक एकै पटक लागेको थाहा नै भएन, एक सुन्दर युवतीमा कति सम्म आकर्षण हुन्छ भन्ने कुरा त्यो बेला बुझे जब मैले नचाहदा नचाहदै मेरो बाइकको ब्रेक आफै लागेको थियो ।

गुलावी ओठ, खुइरो अँखा, ५.४ फिट जति हाइट, सिल्की कपाल, हेर्दै आकर्षक जिउडाल, धेरैमा ५ सेकेन्ड भित्र मैले सबै यी कुरा हेरेर भ्याइसकेको थिए । अनि मुसुक्क हाँस्दै सोधे हजुर भन्नुस, उनले उत्तर फर्काइन कता सम्म जानू हुन्छ मलाइ लग्दिनु हुन्छ ?